Στις 15 Φλεβάρη του 2003, ενώ οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζονταν για να βομβαρδίσουν και να εισβάλουν στο Ιράκ, πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να πουν “Όχι στον πόλεμο”. Ήταν οι μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, προτού καν ξεκινήσει ο πόλεμος. Γι’ αυτό και το ίχνος που άφησαν δεν είναι το ίχνος ενός στιγμιαίου γεγονότος. Καθόρισαν μια ολόκληρη εποχή.
Η 15η Φλεβάρη του 2003 είναι ορόσημο για το κίνημα του αιώνα μας. Ένας παγκόσμιος συντονισμός ανάμεσα σε αντιπολεμικές πρωτοβουλίες σε ολόκληρο τον κόσμο οδήγησε στις πιο μαζικές διαδηλώσεις σε κάθε ήπειρο. Ενώ οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζονταν για να βομβαρδίσουν και να εισβάλουν στο Ιράκ, πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να πουν “Όχι στον πόλεμο”. Το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες συνεχίζει να καταγράφει τη διαδήλωση στη Ρώμη εκείνη τη μέρα ως τη μεγαλύτερη αντιπολεμική διαδήλωση στην ιστορία, με 3 εκατομμύρια συμμετοχές. Αλλά ταυτόχρονα εκατομμύρια βρίσκονταν στους δρόμους του Λονδίνου, πάνω από 4 εκατομμύρια κόσμος συνολικά σε πολλές διαδηλώσεις στην Ισπανία, μισό εκατομμύριο στο Βερολίνο. Μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, αντίστοιχα μεγέθη εκατοντάδων χιλιάδων από την Ουάσιγκτον ως το Σαν Φρανσίσκο. Τεράστιες διαδηλώσεις στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Αυστραλία όπου συνολικά υπολογίζεται ένα εκατομμύριο στους δρόμους. Μια επιστημονική έρευνα εκτίμησε πως συνολικά στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις του πρώτου τρίμηνου του 2003 πήραν μέρος γύρω στα 36 εκατομμύρια άνθρωποι, ένα μεγάλο μέρος από αυτούς πήραν μέρος στις διαδηλώσεις του σαββατοκύριακου 15 και 16 Φλεβάρη. Οι διαδηλώσεις αγκάλιασαν σχεδόν ολόκληρη την Ασία, ξέσπασαν στη Μέση Ανατολή ακόμη και εκεί που ήταν σχεδόν ή εντελώς απαγορευμένες, ενώ οργανώθηκαν μεγάλες κινητοποιήσεις και στην υποσαχάρια Αφρική. Η αίσθηση ότι ήταν ένα παγκόσμιο γεγονός οδήγησε ακόμη και τους επιστήμονες στην Ανταρκτική να βγουν στον πάγο με αντιπολεμικά σύμβολα! Ήταν οι μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ και δεν υπήρξε κανένας που να μην έκανε αυτή τη σύνδεση. Ενώ όμως οι διαδηλώσεις στο Βιετνάμ κορυφώθηκαν ενώ ο πόλεμος ήδη συνεχιζόταν για χρόνια, το 2003 οι διαδηλώσεις έφτασαν στο ψηλότερο σημείο προτού καν ξεκινήσει ο πόλεμος. Γι’ αυτό και το ίχνος που άφησαν δεν είναι το ίχνος ενός στιγμιαίου γεγονότος. Καθόρισαν μια ολόκληρη εποχή.
Απαντώντας στα ψέματα Ο πόλεμος κατά του Ιράκ ήταν ήδη σε στάδιο ανοιχτής προετοιμασίας από τον Οκτώβρη του 2002. Το Νοέμβρη ο Μπους ήρθε στην Ευρώπη για τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, και από την Πράγα ανακοίνωσε πως ό,τι και να πουν οι διεθνείς οργανισμοί, οι ΗΠΑ είχαν στα σκαριά μια “Συμμαχία Προθύμων” για να επιτεθούν στο Ιράκ αν η κυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεϊν δεν παρέδιδε τα “Όπλα Μαζικής Καταστροφής”. Όπως έλεγε το αντιπολεμικό κίνημα τότε, και σήμερα γνωρίζουμε επίσημα, τέτοια όπλα μαζικής καταστροφής απλώς δεν υπήρχαν στο Ιράκ. Ο πόλεμος είχε ήδη αποφασιστεί. Στην πραγματικότητα, ο σχεδιασμός της επίθεσης κατά του Ιράκ είχε μπει στο τραπέζι ήδη μετά τις 11 Σεπτέμβρη του 2001 και την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη. Τότε, ο Μπους συζήτησε με τους στρατηγούς του αν ήταν δυνατόν να εκμεταλλευτούν την επίθεση για να βομβαρδίσουν το Ιράκ. Όμως, ακόμη και ο πιο ευφάνταστος δεν μπορούσε να βρει τρόπο να συνδέσει το Ιράκ και τον Σαντάμ Χουσεϊν με την Αλ-Κάιντα που είχε αναλάβει την ευθύνη για την 11η Σεπτέμβρη. Έτσι, επέλεξαν να χτυπήσουν πρώτα το Αφγανιστάν, μια πάμφτωχη χώρα που δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αμυνθεί απέναντι στην υπεροπλία του ΝΑΤΟ. Από το 2001 οι προπαγανδιστές των ΗΠΑ εξύφαναν τη θεωρία του “Άξονα του κακού”, σύμφωνα με την οποία μια σειρά χώρες σπονσοράρουν την τρομοκρατία. Έτσι, μπήκε και το Ιράκ στο κάδρο μαζί με τον «επικίνδυνο» οπλισμό του. Όσο όμως οι ιμπεριαλιστές ετοίμαζαν τα δικά τους σχέδια, είχε μπει σε κίνηση και το αντιπολεμικό στρατόπεδο. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν ήταν το πρώτο τεστ και μόνο επειδή περάστηκε με επιτυχία μπορέσαμε να φτάσουμε στις 15 Φλεβάρη του 2003. Χρειάστηκε αντίσταση στην ίδια την έννοια του “ανθρωπιστικού πολέμου” με την οποία ήθελαν να ντύσουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ότι τάχα έγινε για να απελευθερώσει το λαό του, τις γυναίκες και τις μειονότητες από το βάρβαρο και καταπιεστικό καθεστώς των Ταλιμπάν. Το αντιπολεμικό κίνημα, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα ιδιαίτερα, βγήκε στους δρόμους για να απαντήσει με μαζικό τρόπο στα ψέματα. Δεν ήταν δρόμος χωρίς εμπόδια. Στις πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο, τον Σεπτέμβρη του 2001, τόσο ο Συνασπισμός (ο πρόδρομος του ΣΥΡΙΖΑ) όσο και το ΚΚΕ δεν ήθελαν να κατευθυνθούν στην Αμερικάνικη πρεσβεία, κάτω από την πίεση των “ίσων αποστάσεων” μετά το έγκλημα στη Νέα Υόρκη. Η Εργατική Αλληλεγγύη είχε βγει με πρωτοσέλιδο ήδη στις 12 Σεπτέμβρη του 2001 “Ένοχος ο ίδιος ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός”. Στο ξεκαθάρισμα έδωσε ώθηση το αντιπολεμικό κίνημα μέσα στις ΗΠΑ που σήκωνε το σύνθημα «Η θλίψη μου δεν είναι πολεμική κραυγή». Οικοδόμηση Ακόμη όμως και αυτή η σύνδεση με το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να έχει γίνει αν δεν είχαν προηγηθεί δυο χρόνια οικοδόμησης του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Μετά τη διαδήλωση στο Σιάτλ το Νοέμβρη του 1999 ενάντια στον ΠΟΕ ακολούθησε η Πρωτοβουλία για τη Διεθνή διαδήλωση στην Πράγα το Σεπτέμβρη του 2000 ενάντια στο ΔΝΤ και η κορύφωση με τη διεθνή διαδήλωση στη Γένοβα τον Ιούλη του 2001 ενάντια στους G8. Το αντικαπιταλιστικό κίνημα είχε καταφέρει να χτίσει δεσμούς ανάμεσα στις διάφορες χώρες και να αναδείξει τα εγκλήματα των δολοφόνων που φέρνουν μαζικό θάνατο είτε με δάνεια και τόκους, είτε με εμπάργκο και εμπορικούς αποκλεισμούς, είτε με βόμβες. Υπήρχε ήδη ένα κίνημα προετοιμασμένο να εξηγήσει με μαζικούς όρους ότι αυτοί που καταδικάζουν ολόκληρες ηπείρους σαν την Αφρική να πεθαίνουν από την πείνα δεν μπορεί ξαφνικά να έγιναν ανθρωπιστές. Ας θυμηθούμε πως όταν στους δρόμους της Γένοβας, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές φώναζαν ενάντια στους G8, μέσα στην περιφρουρημένη κόκκινη ζώνη, δεν ήταν μόνο ο Μπους και ο Μπλερ της Βρετανίας, αλλά και ο Πούτιν. Το κίνημα τους αποκαλούσε όλους τρομοκράτες. Αλλά τότε ο Πούτιν ήταν για τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές ο αξιοσέβαστος καινούργιος καλεσμένος. Τον Νοέμβρη του 2002 σε μία από τις κομβικές συναντήσεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος πάρθηκε η απόφαση για τις διαδηλώσεις της 15ης Φλεβάρη του 2003: Στη Φλωρεντία της Ιταλίας συνεδρίασε το Πρώτο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕΚΦ), που επιδίωκε το συντονισμό ανάμεσα στα αντικαπιταλιστικά κινήματα της Ευρώπης. Κομμάτι της απόφασής του ήταν ότι πρέπει να αντισταθούμε σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο κατά του Ιράκ και γι’ αυτό θα βγούμε συντονισμένα στους δρόμους στις 15 Φλεβάρη του 2003. Αυτή η απόφαση δεν ήρθε αυτόματα. Υπήρχε αντιπαράθεση με απόψεις που έλεγαν πως το να επικεντρώνουμε στον πόλεμο είναι αποπροσανατολισμός από τη μάχη ενάντια στο σύστημα και τα οικονομικά του εγκλήματα. Όπως επίσης αντιπαράθεση με απόψεις που έλεγαν πως πρέπει το κίνημα να εξαρτήσει τη στάση του από το πώς θα τοποθετηθεί η “διεθνής κοινότητα”, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο ΟΗΕ. Το αντικαπιταλιστικό και το αντιπολεμικό κίνημα που δημιούργησαν το πρωτοφανές γεγονός της 15ης Φλεβάρη του 2003 δικαιώθηκαν. Σήμερα ξέρουμε όχι μόνο ότι δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, αλλά ότι η μαζική καταστροφή ήρθε από τον πόλεμο. Σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση του ιατρικού περιοδικού Λάνσετ από τις επιπτώσεις του πολέμου από το 2003 ως το 2006 είχαν χάσει τη ζωή τους 600 χιλιάδες άνθρωποι στο Ιράκ. Στους επόμενους υπολογισμούς ο αριθμός είχε ξεπεράσει το εκατομμύριο. Η Αλ-Κάιντα δεν είχε καμία σχέση με το Ιράκ όταν χτυπήθηκαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Αλλά με την καταστροφή πού σκόρπισε στο Ιράκ ο πόλεμος, της έδωσαν τελικά όντως έδαφος, φτάνοντας στο σημείο οργανώσεις σαν το ISIS να ελέγχουν για ένα διάστημα μεγάλες πόλεις σαν τη Μοσούλη.
Μαζικό κίνημα, αιχμηρές επιλογές Η επιτυχία της 15ης Φλεβάρη του 2003 και συνολικά των μεγάλων διαδηλώσεων ενάντια στον πόλεμο από το 2001 ως το 2004 συνεχίζει να είναι ένα μάθημα για το πώς οικοδομούμε κινήματα. Χωρίς την παρουσία της Πρωτοβουλίας Γένοβα και της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο, χωρίς την μαζική κινητοποίηση προς το ΕΚΦ της Φλωρεντίας δεν θα υπήρχε απόφαση για τις 15 Φλεβάρη. Πηγαίνοντας προς τα πίσω, χωρίς τις επιλογές για τις διαδηλώσεις που έγιναν μετά από έντονη αντιπαράθεση μετά τις 11 Σεπτέμβρη του 2001 δεν θα είχαμε φτάσει στις συνθήκες που επέτρεψαν τη δημιουργία της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο. Όλα αυτά είναι βήματα στα οποία οι επαναστατικές οργανώσεις, όπως το ΣΕΚ και οι αδελφές του οργανώσεις σε άλλες χώρες έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για να επιτευχθούν. Ωστόσο, η 15 Φλεβάρη δεν ήταν δουλειά μιας μειοψηφίας. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Το αντιπολεμικό μήνυμα είχε απλωθεί σαν φωτιά, στις γειτονιές, στα σχολεία, τα Πανεπιστήμια, τους χώρους δουλειάς - το ΕΚΑ και όλα τα συνδικάτα καλούσαν στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Για χιλιάδες κόσμο αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατέβαινε σε διαδήλωση και έπαιρνε στα χέρια του εργαλεία τα οποία μέχρι τότε έμοιαζαν να μην του ανήκουν: την πικέτα, τα συνθήματα, τα πανό, την πορεία στο δρόμο, την προκήρυξη. Η δουλειά που επιχείρησε να κάνει η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο ήταν να δυναμώσει και τις δύο πλευρές αυτής της δύναμης. Από τη μια να εμπιστευτεί την πρωτοβουλία και τη δύναμη της μαζικότητας. Οι μαθητές που ήρθαν κατά χιλιάδες έφτιαξαν τα δικά τους πανό, είχαν τα δικά τους συνθήματα και γύρισαν στα σχολεία τους οργανώνοντας καταλήψεις. Τα θέατρα και οι άλλοι καλλιτεχνικοί χώροι, που και σήμερα βρίσκονται σε βρασμό, μετατράπηκαν σε κέντρο οργάνωσης και προβολής της αντιπολεμικής κινητοποίησης. Στήθηκαν τοπικές επιτροπές σε όλη την Ελλάδα, προσπαθώντας να στηριχθεί όλος ο κόσμος που έψαχνε τρόπους να συνεχίσει την αντιπολεμική του προσπάθεια. Ακόμη και τα τηλεοπτικά κανάλια έφτασαν να υιοθετήσουν το σήμα της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο δίπλα στο σήμα του σταθμού. Ταυτόχρονα όμως με τον αγώνα για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μαζικότητα, υπήρχε η ανάγκη για να συνεχιστεί η αιχμηρότητα, να συνεχιστεί η συζήτηση για τις πολιτικές επιλογές του κινήματος. Μια πρώτη επιλογή ήταν η σύνδεση με την μάχη ενάντια στην ισλαμοφοβία. Το δηλητήριο του ρατσισμού το χρησιμοποιούσαν οι πολεμοκάπηλοι για να εξουδετερώσουν την αντιπολεμική οργή. Για τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο η μάχη ενάντια στην Ισλαμοφοβία έγινε προϋπόθεση για να προχωρήσει το κίνημα. Οι κοινότητες των μεταναστών από μουσουλμανικές χώρες έπρεπε να μπουν με ισοτιμία στο κίνημα. Τα τζαμιά έγιναν εξίσου κέντρα οργάνωσης όσο και τα θέατρα και τα σχολεία. Ιμπεριαλισμός Μια δεύτερη επιλογή ήταν να γίνει η σύνδεση με τον ιμπεριαλισμό. Υπήρχε ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης που ισχυριζόταν πως ο πόλεμος κατά του Ιράκ ήταν μια εξαίρεση, οφειλόταν στην “παράνοια” των νεοσυντηρητικών διανοούμενων που είχαν καταλάβει τις θέσεις συμβούλων γύρω από τον Τζορτζ Μπους. Αρκούσε να στηρίξουμε ως αντίβαρο τις “ειρηνικές” κυβερνήσεις της Ευρώπης, όπως της Γερμανίας και της Γαλλίας για να τον σταματήσουμε. Ήταν αναγκαία μια διαρκής προσπάθεια για σύνδεση με τη συνέχιση της κατοχής του Αφγανιστάν, με την αντίσταση στην Παλαιστίνη και την υποστήριξη της ενάντια στην ισραηλινή βία, με το ΝΑΤΟ και τα εγκλήματά του στα οποία παίρνει μέρος η ελληνική κυβέρνηση με τη θέλησή της, ώστε να μην μείνει απροστάτευτο το αντιπολεμικό κίνημα στα επιχειρήματα περί της ΕΕ ως αντίβαρου στις ΗΠΑ. Και μια τρίτη επιλογή ήταν να συνδεθεί το αντιπολεμικό κίνημα με όλες τις μάχες ενάντια στην κυβέρνηση και το σύστημα. Όχι για λόγους “ιδεολογικούς”, αλλά γιατί αυτός ήταν ο δρόμος ώστε να δοθεί βάθος και συνέχεια στο κίνημα. Αυτές οι συνδέσεις έγιναν και αυθόρμητα. Τα συνθήματα ήταν “Δουλειές, όχι βόμβες”, τα πανό των σχολείων έγραφαν “Λεφτά για την παιδεία, όχι για εξοπλισμούς”. “Νοσοκομεία κι όχι φρεγάτες στην Αραβία”, φώναζαν οι υγειονομικοί. Έτσι ο παλμός του αντιπολεμικού κινήματος έφτασε μέσα στους εργατικούς χώρους και αντίστροφα το αντιπολεμικό κίνημα τροφοδοτήθηκε από τη δύναμη των εργατικών αγώνων. Αυτή η επιλογή είχε πρακτικά αποτελέσματα. Οργανώθηκαν αντιπολεμικές απεργίες σε σχολεία και Πανεπιστήμια τα οποία έκλεισαν στις 28 Φλεβάρη. Και στις 20 Μάρτη, όταν έπεσε η πρώτη βόμβα στο Ιράκ, εξελίχθηκε ένας σεισμός σε όλα τα σχολεία, με καταλήψεις, τοπικές πορείες, κατέβασμα μαθητών και καθηγητών, μέχρι των δημοτικών σχολείων στους δρόμους. Στις 21 Μάρτη, μια μέρα μετά τα συνδικάτα κάλεσαν αντιπολεμική απεργία. Ήταν οι ίδιες ηγεσίες συνδικάτων που δίσταζαν να καλέσουν ακόμη και μια στάση εργασίας, αλλά πλέον σαρώνονταν από την αντιπολεμική οργή σε όλους τους χώρους. Αν υπήρχαν αυταπάτες ότι το αντιπολεμικό κίνημα ήταν απλώς μια ειρηνιστική πρωτοβουλία για ένα θέμα μακρινό, στη Μέση Ανατολή, στις 20-21 Μάρτη τελείωσαν. Παντού το κέντρο της κινητοποίησης είχε γίνει να μην συμμετάσχει η Ελλάδα στον πόλεμο, να μην δοθούν οι βάσεις για τις ΗΠΑ, να μη σταλούν στρατιώτες και φρεγάτες. Απτά αποτελέσματα Σε πολλές χώρες, το αντιπολεμικό κίνημα προκάλεσε απτά αποτελέσματα. Η κυβέρνηση Σημίτη που έκανε το παν για να δείξει ότι είναι με το μέρος των ισχυρών, δεν τόλμησε να στείλει στρατό. Η Τουρκία που την είχαν στην αρχική λίστα των “προθύμων” αναγκάστηκε να μην επιτρέψει τελικά τη διέλευση αμερικάνικων στρατευμάτων από το έδαφός της προς το βόρειο Ιράκ, κάτι που ανάγκασε σε ανασχεδιασμό την αμερικάνικη επέμβαση. Η επιλογή του Μπλερ να στηρίξει τον Μπους μέχρι τέλους άνοιξε μια πολιτική κρίση μέσα στο Εργατικό Κόμμα και συνολικά στη βρετανική πολιτική σκηνή, η οποία στην ουσία της δεν έχει διευθετηθεί μέχρι σήμερα. Η Γαλλία και η Γερμανία αναγκάστηκαν για πρώτη φορά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σε τόσο μεγάλη διαφοροποίηση από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έφυγαν ηττημένες από το Ιράκ αφήνοντας πίσω τους μια απέραντη καταστροφή ενώ την κληρονομιά του Μπους την πληρώνει ακόμη και σήμερα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Στη Μέση Ανατολή, οι δικτατορίες ράγισαν και αναγκάστηκαν σε αναπροσανατολισμό, κάποιες έπεσαν λίγα χρόνια αργότερα μετά από ξεσηκωμούς και επαναστάσεις. Αλλά ανεξάρτητα από τι συνέβη από τα πάνω, το κίνημα της 15ης Φλεβάρη 2003 άφησε πίσω του μια καινούργια γενιά που ξαναέβαλε το δρόμο και τη μαζική κινητοποίηση στο κέντρο των εξελίξεων. Στην Ελλάδα αυτή η επιστροφή συνεχίζει σαν κόκκινο νήμα μέχρι σήμερα, χωρίς διακοπή. Κρατούμενα για το σήμερα 20 χρόνια μετά το 2003, βρισκόμαστε στο μέσο της πιο εμφανούς κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Στην Ουκρανία η σφαγή συνεχίζεται εδώ και ένα χρόνο. Ο ανταγωνισμός ΗΠΑ και Κίνας δεν θα περιορίζεται για πολύ στα αερόστατα, συσσωρεύονται εντάσεις και οπλοστάσια με επίκεντρο τον Ειρηνικό. Οι εξοπλισμοί χτυπάνε κόκκινο, σπάζοντας κάθε μέρα καινούργια ρεκόρ. Το Ιράκ κατέληξε μια τεράστια ήττα για τις ΗΠΑ, μεγαλύτερη ακόμη και από το Βιετνάμ. Άφησαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς, αλλά αντί για μεγαλύτερο έλεγχο στη Μέση Ανατολή αυτό που επικρατεί σήμερα είναι ακόμη πιο ανεξέλεγκτοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε μικρές και μεγάλες δυνάμεις. Πρόσφατα αναγκάστηκαν να φύγουν κυνηγημένες και από το Αφγανιστάν. Το αντιπολεμικό κίνημα του 2003 είχε προειδοποιήσει για όλα αυτά. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία να θυμηθούμε και να μάθουμε από την κληρονομιά του. Η προπαγάνδα τότε έλεγε ότι το Ιράκ θα ήταν ο “τελευταίος πόλεμος” που θα ομαλοποιήσει τη διεθνή κατάσταση. Στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω, γράφαμε λίγο μετά την έναρξη του πολέμου ότι το Ιράκ είναι η πρώτη φάση επιστροφής μεγαλύτερων ανταγωνισμών που θα απλωθούν στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη: “όλες οι πρωτεύουσες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων γίνονται πεδίο ανταγωνισμών και εκβιασμών [...] η προοπτική για την περιοχή δεν είναι η ηρεμία και οι επενδύσεις, όπως λέει ο Σημίτης, αλλά οι κρίσεις και οι εντάσεις.” Η θεωρία του ιμπεριαλισμού είναι πυξίδα για να κατανοούμε τι συμβαίνει και για να οργανώσουμε την αντίσταση. Οι πόλεμοι είναι αποτέλεσμα των ανταγωνισμών μεταξύ των καπιταλιστών. Τα κράτη λειτουργούν σαν ένοπλα φρούρια για τα συμφέροντα των δικών τους καπιταλιστών. Ήδη το 2003, στις πετρελαιοπηγές του Ιράκ και τα βουνά του Αφγανιστάν, αυτό που εξελισσόταν ήταν η μάχη όχι μεταξύ φτωχών και πλούσιων κρατών, αλλά ανταγωνισμός μεταξύ των πλούσιων κρατών, Ανατολής και Δύσης, για το ποιος θα απλώσει τον έλεγχό του στον πλανήτη τον 21ο αιώνα. Ο καπιταλισμός είναι σύστημα ανταγωνισμού και πολέμου. Χρειαζόμαστε επαναστατική απάντηση και οργάνωση για να τον σταματήσουμε και να τον ανατρέψουμε.
