Boy George - Underwater

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ S08E12: ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Jarvis Cocker - Aline

Duran Duran - ANNIVERSARY

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ S08E11: ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ

Franz Ferdinand - Billy Goodbye

Bristol punks IDLES perform Danny Nedelko on Later… with Jools Holland

Wet Leg - Wet Dream

Wet Leg - Chaise Longue (Live on Later)

Πανδημία: συστημική αποτυχία

 

Πριν ένα χρόνο, στις 5.11, ο Μητσοτάκης, μαζί με τον (εξαφανισμένο σήμερα) Σωτήρη Τσιόδρα, είχαν ανακοινώσει το δεύτερο lockdown. Ο Μητσοτάκης είχε στα χέρια του την πρόταση της «επιτροπής ειδικών», η οποία περιλάμβανε lockdown 15 ημερών. Στο διάγγελμα του ο Μητσοτάκης δήλωνε ότι «η κυβέρνηση φτάνει σε αυτή την απόφαση καθώς η πίεση στο σύστημα υγείας είναι πάρα πολύ μεγάλη και σε συνδυασμό με την έκρηξη των κρουσμάτων το τελευταίο διάστημα» και επαναλαμβάνει τις πιο κλισέ εκφράσεις: «οι επόμενες 2 βδομάδες είναι κρίσιμες», «η κυβέρνηση ακούει τους ειδικούς και κάνει ότι είναι απαραίτητο» και, φυσικά, «για να πετύχουν τα μέτρα χρειάζεται και ατομική ευθύνη».

Για την ιστορία, το δεύτερο lockdown κράτησε έξι μήνες (το μεγαλύτερο στην Ευρώπη) και όταν ανακοινώθηκε υπήρχαν 2.917 ημερήσια κρούσματα και συνολικά 49.807 κρούσματα από την έναρξη της πανδημίας, 29 ημερήσιοι θάνατοι και 702 συνολικοί θάνατο και ο εμβολιασμός δεν είχε ξεκινήσει. Ένα χρόνο μετά, στις 5.11, τα ημερήσια κρούσματα είναι στα 6.909 σε σύνολο 774.265 από την έναρξη της πανδημίας, οι ημερήσιοι θάνατοι στους 48 και συνολικά 16.200 και το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων είναι στο 62%.  Δηλαδή, ένα χρόνο μετά το δεύτερο lockdown έχουμε 724.458 νέα κρούσματα και 15.498 θανάτους, αύξηση 2.207 %.

Σήμερα, η Ελλάδα είναι στις χειρότερες θέσεις των τελευταίων 28 ημερών στην ΕΕ (μαζί με Βουλγαρία και Ρουμανία) σε θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού και με απόλυτο νούμερο 1.201 θανάτους. Σε απόλυτα νούμερα ξεπερνάει την Γαλλία (1.009), την Ιταλία (1.167) ενώ το Βέλγιο (για το οποίο πανηγύριζε ο Γεωργιάδης) έχει 466. Όλες οι προβλέψεις δείχνουν ότι η κορύφωση του δράματος είναι μπροστά μας. Αυτή η εικόνα και μόνο φτάνει για να δει κανείς την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Μία αποτυχία που στοιχίζει καθημερινά δεκάδες ανθρώπινες ζωές. Για να έχουμε μία εικόνα, από το ξεκίνημα της πανδημίας στην Ελλάδα και μέχρι τώρα, πεθαίνει, κατά Μ.Ο., ένας άνθρωπος κάθε 53 λεπτά της ώρας.  

Η ερώτηση είναι γιατί συμβαίνει αυτό; Όταν ξεκίνησε η πανδημία το άλλοθι ήταν ότι οι κυβερνήσεις ήταν απροετοίμαστες (άσχετα αν εδώ ο Κικίλιας μας διαβεβαίωνε από τον Ιανουάριο του 20 ότι είμασταν πλήρως προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία όταν αυτή έρθει). Σχεδόν δύο χρόνια μετά κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί αυτή τη δικαιολογία και κυρίως η κυβέρνηση της ΝΔ. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει και να περιορίσει την εξάπλωση του ιού από την εμφάνιση του. Να ενισχύσει από την πρώτη στιγμή το ΕΣΥ με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, να δημιουργήσει νέες ΜΑΦ και ΜΕΘ, να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα υγείας, να κάνει χιλιάδες καθημερινά και στοχευμένα τεστ για την ιχνηλάτηση και περιορισμό της εξάπλωσης του ιού, να πάρει μέτρα για ασφαλείς μετακινήσεις στα ΜΜΜ, να ελέγξει τους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης. Αντί αυτών, η κυβέρνηση προχώρησε στο πρώτο lockdown τον Μάρτιο και έδωσε εκατομμύρια στα ΜΜΕ για να λιβανίζουν τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση για πόσο καλά τα πήγε στην πανδημία. Το τέλος της πρώτης καραντίνας και το άνοιγμα στον τουρισμό έγινε με ψευτική εικόνα για την επιδημιολογική κατάσταση και το αποτέλεσμα ήταν η απότομη αύξηση κρουσμάτων και θανάτων. Τότε ο «εχθρός» ήταν η «ανεύθυνη νεολαία», οι πλατείες, τα «κορονοπάρτι» και η συγκέντρωση στο Εφετείο την ημέρα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Τα "έξυπνα μέτρα" που ανακοινώθηκαν ήταν το κλείσιμο των περιπτέρων στις 11 το βράδυ και η αστυνομία να περιπολεί στις πλατείες. Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν τραγικό. Έτσι, φτάσαμε στη δεύτερη καραντίνα του Νοεμβρίου.

 

Ακόμα και τότε όμως, θα μπορούσε να αντιστραφεί η κατάσταση αλλά η κυβέρνηση χρησιμοποίησε και την δεύτερη καραντίνα πάλι ως άλλοθι για να μην πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την αντιμετώπισή της ελπίζοντας ότι ο ερχομός του εμβολίου θα σήμαινε και το τέλος της πανδημίας. Επιπλέον, εργαλειοποίησε την πανδημία για να απαγορεύσει τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και την πολιτική δράση ενώ η ίδια νομοθετούσε μία σειρά αντεργατικά μέτρα. Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της δεύτερης καραντίνας, ανακοινώθηκε ότι ο προϋπολογισμός για την υγεία το 2021 θα ήταν κατά 16% λιγότερος από το 2020. Για την κυβέρνηση, η ενίσχυση του ΕΣΥ θα ήταν μία πολυτέλεια αφού το εμβόλιο θα τελείωνε την πανδημία. Αυτό κόστισε περισσότερα κρούσματα και περισσότερους θανάτους. Όταν ξεκίνησε ο εμβολιασμός στην Ελλάδα, 20 Ιανουαρίου του 21, εν μέσω καραντίνας, οι συνολικοί θάνατοι ήταν στους 5.545 και τα συνολικά κρούσματα στα 149.973. Δηλαδή, από την έναρξη της δεύτερης καραντίνας και μέχρι την έναρξη του εμβολιασμού, πέθαναν 4.843 άτομα και μολύνθηκαν άλλα 100.166. 

Τα εμβόλια, από ένα από τα όπλα στην αντιμετώπιση της πανδημίας, αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση ως πανάκεια, ως το απόλυτο και μοναδικό όπλο, δίνοντας σ' αυτά μεταφυσικές ικανότητες αλλά και ένα καλό άλλοθι για να συνεχίσει τη διάλυση του ΕΣΥ, να προχωρήσει σε απολύσεις και για να ρίξει στους "ανεμβολίαστους" την αιτία της αποτυχίας της.

Κανένα εμβόλιο και σε καμία πανδημία δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά από μόνο του. Χρειάζονται ταυτόχρονα συνοδευτικά μέτρα και ένα ισχυρό σύστημα υγείας που, εκτός των άλλων, θα εξασφαλίζει στην σωστή ενημέρωση, τη σωστή διαχείριση και τη σωστή χρήση του εμβολίου. Πολύ περισσότερο για τα συγκεκριμένα εμβόλια που, επειδή αναπτύχθηκαν σε χρόνο ρεκόρ, είχαν το μειονέκτημα της μικρής διάρκειας ως προς τη δοκιμασία τους πριν βγουν στην αγορά. Ο μυστικισμός γύρω από το τι περιέχουν τα εμβόλια, τα κρυφά συμβόλαια, τα παζάρια ανάμεσα στις φαρμακοβιομηχανίες και τις κυβερνήσεις, ο ανταγωνισμός των χωρών, ο αποκλεισμός των φτωχών χωρών, η απουσία επιστημονικής ενημέρωσης του πληθυσμού οδήγησαν τις εμβολιαστικές προβλέψεις των κυβερνήσεων και του ΠΟΥ να πάνε στα τάρταρα (και το περίφημο τείχος ανοσίας όλο να απομακρύνεται), ο ιός να μεταλλάσεται σε νέες και πιο επικίνδυνες μορφές και σε συνδυασμό με την απουσία οποιουδήποτε άλλου μέτρου η πανδημία να συνεχίσει να εξαπλώνεται. Ήδη είμαστε στο 5^ο κύμα.

Αυτό στην Ελλάδα βγάζει μάτια. Από την έναρξη του εμβολιασμού μέχρι και σήμερα έχουμε πάνω από 10.700 θανάτους και πάνω από 625.000 κρούσματα. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι "έκανε ότι είναι να κάνει" και την ευθύνη, για τη σημερινή τραγική εικόνα, την έχουν οι "ψεκασμένοι ανεμβολίαστοι". Ο υπουργός Γεωργιάδης (αυτός που πουλούσε από τις εκπομπές του νανογιλέκα) δήλωσε ότι "κουράστηκα να προσπαθώ να τους πείσω...μη σώσουν και εμβολιαστούν", ο Πλέυρης (που ήταν οπαδός της ακροδεξιάς συνωμοσιολογίας για τα εμβόλια όταν ήταν βουλευτής του ΛΑΟΣ) και η κυβέρνηση απολύει τους ανεμβολίαστους από τα νοσοκομεία και περιορίζει τις μετακινήσεις (εκτός βέβαια αν είναι να πάνε στην εκκλησία ή στα σούπερ μάρκετ...με μερικούς κλάδους δεν μπορεί να τα βάλει η κυβέρνηση).

Στην Ελλάδα δεν υπήρχε, πριν την πανδημία, καμία, άξιας λόγου, αμφισβήτηση των εμβολίων. Η αμφισβήτηση ενός κόσμου στα τωρινά εμβόλια είναι δημιούργημα της κυβερνητικής αντιμετώπισης της πανδημίας (και στην Ελλάδα και παγκόσμια). Ο κόσμος έχει τρεις πηγές "επίσημης" ενημέρωσης για την πανδημία και το εμβόλιο: την κυβέρνηση, την επιτροπή ειδικών και τα ΜΜΕ. Και οι τρεις έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη του κόσμου.

Η «επιτροπή ειδικών» αποδείχθηκε ο καλύτερος υπηρέτης των κυβερνητικών αποφάσεων. Αν ο «ορθός λόγος της επιστήμης» είναι τα σχεδιαγράμματα του Μαγιορκίνη και η θεωρία του Τσιόρδα για «το ένζυμο στη μύτη των παιδιών που εμποδίζουν την έλευση του ιού» για να δικαιολογηθούν τα 27 παιδιά ανά σχολική τάξη της Κεραμέως, η θεωρία της Γιαμαρέλου και της Λινού (που ο Τσίπρας την ήθελε υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής) ότι δεν υπάρχουν έρευνες που να αποδεικνύουν ότι η λήψη της "θείας κοινωνίας" με το ίδιο κουταλάκι μεταδίδει τον ιό ή ότι επειδή δεν υπάρχουν λεφτά για καινούρια λεωφορεία, στα ΜΜΜ δεν κολλάει (Τσιόρδας), τότε τι είναι ανορθολογισμός; Η "επιτροπή ειδικών" έχουν καταντήσει τηλεμαϊντανοί που αντί να ενημερώνουν τον κόσμο τον κοροϊδεύουν στα μούτρα τους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα της κυβέρνησης. Το ίδιο και τα ΜΜΕ. Από τη μία λιβανίζουν την κυβέρνηση και από την άλλη δήθεν ανησυχούν για τα χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού και κατηγορούν όσους δεν κάνουν το μεβόλιο για "ψεκασμένους" αλλά, σε συμφωνία πάντα με την κυβέρνηση, δίνουν άφθονο τηλεοπτικό χρόνο σε απίστευτους τσαρλατάνους για να μιλήσουν για το εμβόλιο αλλά όχι στους γιατρούς του ΕΣΥ.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα 30% του πληθυσμού που δεν κάνει εμβόλιο. Δεν είναι ούτε "ψεκασμένοι" και ούτε θα το κάνουν μέσω "τιμωρητικών μέτρων". Για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στα εμβόλια χρειάζεται επιστημονική ενημέρωση από τους γιατρούς για τα πλεονεκτήματα του εμβολιασμού. Χρειάζεται έλεγχος περίπτωση - περίπτωση αν τυχόν κάποια/ος δεν πρέπει να κάνει εμβόλιο. Και πάνω από όλα, χρειάζεται να εξορθολογιστεί ο εμβολιασμός. Τα εμβόλια είναι, επιστημονικά αποδεδειγμένα, ασφαλή αλλά έχουν χαμηλή χρονικά αποτελεσματικότητα. Η τρίτη δόση ξεκίνησε αλλά όλα δείχνουν ότι θα υπάρχει και τέταρτη και πέμπτη αν δεν γίνουν πιο αποτελεσματικά. Η βασική αιτία της αναποτελσματικότητας είναι οι μεταλλάξεις που οφείλονται στη χαμηλή εμβολιαστική κάλυψη των χωρών χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος (4,1 % και 22% αντίστοιχα) έναντι των χωρών με υψηλό εισόδημα (65%) που δίνουν χώρο και χρόνο στον ιό να μεταλλαχθεί για να επιβιώσει. Φαύλος κύκλος. Ταυτόχρονα, οι φαρμακοβιομηχανίες έχουν σταματήσει την εξέλιξη των εμβολίων γιατί κάθονται στα τεράστια και επικερδή συμβόλαια με τα υπάρχοντα εμβόλια. Η στροφή στο φάρμακο ενάντια στον ιό είναι μία άλλη επικερδή μπίζνα με επίκεντρο τα πλούσια κράτη.  Γι’ αυτό το πρόβλημα δεν είναι οι ανεμβολίαστοι. Γι’ αυτό πρέπει να γυρίσουν όλοι στις δουλειές τους και να παρθούν πίσω τα μέτρα.

Το πρόβλημα είναι η συστημική αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας. Για να τελειώσουμε με την πανδημία θα πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια όλους αυτούς που διοικούν αυτό το κύκλωμα. Θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές στο βωμό του κέρδους. Μόνο ο εργατικός έλεγχος στην κοινωνία και στην οικονομία μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από την πανδημία και από τις αιτίες που τις γενάνε και τις διαιωνίζουν.

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ S08E10: ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Το «Voyage» των ABBA κυκλοφορεί, σήμερα, 5 Νοεμβρίου

Tracklist

1. I Still Have Faith In You

2. When You Danced With Me

3. Little Things

4. Don’t Shut Me Down

5. Just A Notion

6. I Can Be That Woman

7. Keep An Eye On Dan

8. Bumblebee

9. No Doubt About It

10. Ode To Freedom

Η επιστροφή των ABBA στη δισκογραφία μπορεί άνετα να θεωρηθεί η σημαντικότερη επιστροφή στην ιστορία της ποπ. Είτε σου αρέσουν οι ABBA είτε όχι, θεωρούνται, δικαίως, το καλύτερο ποπ γκρουπ όλων των εποχών και ένα από τα 5 καλύτερα σε όλα τα είδη μουσικής. Στα μόλις 7 χρόνια της καλλιτεχνικής δημιουργίας τους γνώρισαν τεράστια εμπορική επιτυχία και την υπέρμετρη αγάπη του κοινού αλλά όχι την αποδοχή των κριτικών και του "ψαγμένου κοινού". Από τα μέσα των 70s έως τα μέσα των 80s, όταν κυριαρχούσε το punk και το new wave, θα ήσουν "φλώρος" αν έλεγες ότι σου άρεσαν οι ABBA.

Ο θρύλος των ABBA άρχισε να χτίζεται σταδιακά στις αρχές των 90s, μια δεκαετία μετά τη διάλυσή τους. Όταν κυκλοφόρησε το «ABBA Gold», το 1992, μια συλλογή με τις μεγαλύτερες τους επιτυχίες, έγινε, σε χρόνο ρεκόρ, ένα από τα εμπορικότερα άλμπουμ παγκοσμίως, πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα, και έκανε ένα ασύλληπτο ρεκόρ στα χρονικά των βρετανικών τσαρτ, παραμένοντας εκεί για πάνω από 1000 εβδομάδες. Ξαφνικά οι κριτικοί τους αποθέωναν. Το αποτύπωμα που άφησαν στην μουσική είναι αναμφισβήτητο. Άπειρες διασκευές όλων σχεδόν των κομματιών τους από συγκροτήματα και καλλιτέχνες από όλα τα μουσικά είδη. 

Θυμάμαι ότι το καταπληκτικό EP των Erasure «Abba-esque», που κυκλοφόρησε το 1992 με διασκευές των Abba και είναι το μόνο άλμπουμ τους που πήγε στο νούμερο 1 των αγγλικών τσαρτ, το είχα αγοράσει όταν ήμουν στο Λονδίνο, την ίδια χρονιά το καλοκαίρι, για να παρακολουθήσω το φεστιβάλ Marxism 92 του SWP. Οι προτροπές των συντρόφων, όταν τους το έδειχα με χαρά, ήταν να το κρύψω για να μην γίνουμε ρεζίλι. 

Για το καινούριο άλμπουμ των ABBA, οι Ulvaeus και Andersson δώσανε μία συνέντευξη στη Guardian: «Αποφασίσαμε νωρίς ότι δεν πρόκειται να κοιτάξουμε τίποτε άλλο. Απλά θα γράφαμε τα τραγούδια, με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσαμε αυτήν τη στιγμή...Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να γράψω στίχους που θα μπορούσαν να αποτυπώσουν τις σκέψεις μου τα τελευταία 40 χρόνια, προσθέτοντας το βάθος που εύλογα έρχεται με την ηλικία και τους κάνει να διαφέρουν από τους στίχους που έγραφα πριν από 40 χρόνια...επειδή στη σύγχρονη μουσική δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει να στηριχτούμε, τίποτα που θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε...όλοι αισθανθήκαμε ότι μετά από 35 χρόνια θα είχε πλάκα να ενώσουμε πάλι τις δυνάμεις μας και να μπούμε σε ένα στούντιο ηχογραφήσεων. Και το κάναμε. Και ήταν σαν ο χρόνος να πάγωσε και να λείπαμε μόνο για διακοπές. Ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη εμπειρία».

Το «Voyage» είναι ένα κανονικό ABBA άλμπουμ. Τελείως ακομπλεξάριστο, καθόλου νοσταλγικό, 100% ποπ. Σαν να μην είχαν μεσολαβήσει 40 χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο (που ήταν και ο καλύτερος τους και ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, το θρυλικό "Visitors").

Ξημερώνει πάλι στην Αμερική

 

Τα 80s, αποτελούν, τα τελευταία χρόνια, περισσότερο από κάθε άλλη δεκαετία, αντικείμενο μελέτης, σχολιασμού και αναφοράς. Πλήθος από βιβλία, άρθρα, ιντερνετικά αφιερώματα είτε τα νοσταλγούν και τα εξιδανικεύουν είτε τα ανακατασκευάζουν και τα αποδομούν.

Από την εκλογή Τραμπ στην προεδρεία των ΗΠΑ («του ανθρώπου που αποτελεί την απόλυτη μετωνυμία του τοξικού αμερικάνικου καπιταλισμού που διογκώθηκε στη δεκαετία του ‘80») μέχρι τις επανενώσεις μουσικών συγκροτημάτων της εποχής (με κυκλοφορίες νέων δίσκων ή/και με sold out παγκόσμιες περιοδίες) και τις ταινίες (και τηλεοπτικές σειρές) που είτε αποτελούν remakes ή sequels ταινιών των 80s είτε διαδραματίζονται στα 80s (με κορυφαίο παράδειγμα το Stranger Things), η πιο «παρεξηγημένη» πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά μεταπολεμική δεκαετία φαίνεται να παίρνει ρεβάνς.

Είναι, τελικά, τα 80’s η «δεκαετία που μας έφτιαξε», όπως θεωρεί το National Geographic Channel με την ομώνυμη σειρά ντοκιμαντέρ, «The 80’s: The Decade That Made Us» ή αποτελεί μία «μεταβατική δεκαετία» ανάμεσα στον παλιό και στο νέο κόσμο που ζούμε;

Το βιβλίο της Αννας Μαρία Δρουμπούκη, «Ξημερώνει πάλι στην Αμερική: Πολιτισμικοί πόλεμοι και μαζική κουλτούρα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980», από τις εκδόσεις Μωβ Σκίουρος, επιχειρεί, (λιγότερο) με προσωπικά βιώματα και (περισσότερο) μελετώντας και παραθέτοντας εκατοντάδες πηγές, να ασχοληθεί με τις ΗΠΑ των 80s και να απαντήσει στα ερωτήματα γιατί, πώς και ποια 80s, διαμόρφωσαν πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τις ΗΠΑ και τι κληρονομιά άφησαν.

Αυτό που κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον είναι ότι προσεγγίζει τα 80s μέσα από τις σύνθετες «διασταυρώσεις της πολιτικής, της κοινωνίας και του πολιτισμού» και έτσι μας δίνει την μεγάλη και σύνθετη εικόνα της εποχής με τις απαραίτητες, για την κατανόηση της, αναδρομές και στις προηγούμενες αλλά και στις επόμενες δεκαετίες.

Η Δρουμπούκη έχει δίκιο όταν αναφέρει ότι «η κυρίαρχη αφήγηση για τη δεκαετία του '80 δίνει την εντύπωση ότι τα χρόνια εκείνα ήταν νωθρά, ατομικιστικά, ασυνείδητα, σπάταλα, καταναλωτικά...η δεκαετία εύκολα απορρίπτεται ως η δεκαετία των teflon years...ωστόσο, στην ιστορία δεν υφίστανται αυτές οι γενικεύσεις...τα 80s δεν ήταν ένα ενιαίο πράγμα...στην καθιερωμένη εικόνα υπάρχουν ρωγμές, ρήγματα, εναλλακτικές αφηγήσεις...τα 80s πρέπει να κατανοηθούν στους δικούς τους όρους, τα χρόνια που προηγήθηκαν και ακολούθησαν ήταν διαφορετικά».

Σε αντίθεση με τον «ριγκανοκεντρισμό» των περισσότερων μελετών, ακόμα και από τη μεριά της «αριστερής διανόησης», όπου «η σύνθετη ιστορία της δεκαετίας θάβεται κάτω από το αφήγημα περί στροφής στον συντηρητισμό», η Δρουμπούκη όχι μόνο δεν «ξεχνάει» τα «άλλα 80s», «των κινημάτων, των εξεγέρσεων, των κοινωνικών συνειδήσεων στη μαζική κουλτούρα, των εμβληματικών καλλιτεχνών που αντιτάχθηκαν στον συντηριστισμό των πολιτικών και κοινωνικών δομών κερδίζοντας ακροατήρια εκατομμυρίων» αλλά, αντίθετα, τα φέρνει στο προσκήνιο.

Έτσι, μας θυμίζει ότι υπήρχαν πολλές ΗΠΑ στα 80s. Οι ΗΠΑ των «από πάνω» και οι ΗΠΑ των «από κάτω».

Οι ΗΠΑ της κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού απέναντι στο σοβιετικό με τη νίκη του πρώτου στο ψυχρό πόλεμο, των δύο εκλογικών νικών του Reagan με το όραμα για «επανεκκίνηση της ιστορίας των ΗΠΑ με επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας, της θρησκείας και της λευκής ανωτερότητας» (αν και το 50% των ψηφοφόρων απείχαν από τις εκλογές του 1980, γεγονός που δείχνει ότι μόνο μία μειοψηφία των αμερικάνων γοητεύτηκε από αυτό το όραμα), του νεοφιλελευθερισμού των Reaganomics με την απότομη αύξηση της ανισότητας (το εισόδημα του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού τριπλασιάστηκε και η περιουσία του διπλασιάστηκε, ενώ οι μισθοί του μέσου Αμερικανού εργάτη παρέμειναν ουσιαστικά στάσιμοι), της «κουλτούρα της απληστίας» των yuppies και της «χρηματοπιστωτικοποίησης» της οικονομίας με τη κυριαρχία της Wall Street, του τσακίσματος των απεργιών και του συνδικαλισμού (η ηρωική απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, γνωστή ως PATCO Strike, ηττήθηκε και με συνέπεια την απόλυση και των 11.600 απεργών), του ρατσισμού των γκέτο, του «νέου ανορθολογισμού» με τους απατεώνες τηλευαγγελικούς αστέρες και τη «Θεολογία της Ευημερίας».

Αλλά, ταυτόχρονα υπήρχαν και οι ΗΠΑ των εξεγερμένων μαύρων στα γκέτο των αμερικάνικων πόλεων (το βιβλίο μας παρουσιάζει τη άγνωστη αλλά πολυήμερη και μαζική εξέγερση του γκέτο Liberty City στο Μαϊάμι, η μεγαλύτερη εξέγερση μαύρων από τη δεκαετία του 60), του κινήματος ενάντια στα πυρηνικά και τους εξοπλισμούς με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, των φοιτητών εξεγέρσεων και καταλήψεων στα πανεπιστήμια ενάντια στο Απαρχάιντ στη Ν. Αφρική και του «Κινήματος Εκποίησης», των μουσικών που κατέθεσαν στα δικαστήρια και στο Κογκρέσο ενάντια στη λογοκρισία στη μουσική βιομηχανία, των αγώνων των ομοφυλόφιλων ενάντια «στην πανούκλα του AIDS».

Στο επίκεντρο του βιβλίου βρίσκεται το πολιτισμικό τοπίο της εποχής. Από τη μαζικοποίηση της τηλεόρασης (το 99% των αμερικάνικων σπιτιών διέθετε τηλεόραση) με την εμφάνιση του CNN (το πρώτο κανάλι με ειδήσεις όλο το 24ώρο) και την «εικονοποίηση της μουσικής» του MTV μέχρι την (αμφιλεγόμενη) συναυλία «Live Aid» που, σε κάθε περίπτωση, «άλλαξε καθοριστικά τον τρόπο με τον οποίο οι δυτικές κοινωνίες αντιλαμβάνονται την προσέγγιση των παγκοσμίων κρίσεων και καθιέρωσε τις μεγάλης κλίμακας διοργανώσεις για κοινωνικά ζητήματα» και τον «ηδονισμό και την ακολασία του Sunset Strip».

Ήταν η δεκαετία του ψυχροπολεμικού Hollywood των «Rambo» και «Rocky», του σεξισμού των «horror films», των υπερπαραγωγών αλλά και της ακμής του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά του Jim Jarmusch, Spike Lee και των Αδερφών Coen.

Ήταν η δεκαετία του κιτς και του σεξιστικού «metal ανδρισμού», του πουριτανισμού και της ηθικής, με αποκορύφωμα τη λογοκρισία στη μουσική, αλλά και της ηδονικής disco, της Madonna (να μιλάει για την παρθενία), του Bruce Springsteen (εξαιρετικό το απόσπασμα στο βιβλίο), του (άφυλου) Prince, των Public Enemy (η μόνη αδυναμία του βιβλίου είναι η απουσία αναφοράς στη μαύρη μουσική των 80s και κυρίως του hip hop), της «βρετανικής εισβολής» της heavy metal (εξαιρετική η ανάλυση για την ταξική προέλευση αλλά και για την επίδραση στη νεολαία) και του new wave.

Δεν ζούμε σε έναν «ριγκανοποιημένο πλανήτη» ούτε «ο αμερικάνικος καπιταλισμός είναι παγιδευμένος στη δεκαετία του 80» (όπως ισχυρίζεται η συγγραφέας). Η (εκκωφαντική) ήττα του Τραμπ, η (δυναμική) επανεμφάνιση των εργατικών απεργιών, το BLM είναι μεγάλα προχωρήματα. Ούτε τα 80s ήταν τα ίδια για όλο τον κόσμο. Την ίδια περίοδο που κυριαρχούσαν οι Ρήγκαν και η Θάτσερ σε ΗΠΑ και Βρετανία, στον Ευρωπαϊκό Νότο κυριαρχούσαν οι «σοσιαλιστές» Μιτεράν, Γκονζάλες και Παπανδρέου.

Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Μελετώντας εκείνη την περίοδο μας βοηθάει να καταλάβουμε καλύτερα και (σε όλα τα επίπεδα) και τη σημερινή.  

Να αφοπλιστεί η αστυνομία!

 

Πριν 20 χρόνια, στις 24 Οκτωβρίου 2001, στο Ζεφύρι Αττικής, ο αστυφύλακας Γιώργος Τυλιανάκης πυροβόλησε στο κεφάλι τον Μαρίνο Χριστόπουλο, Ρομά 21 ετών γιατί δεν σταμάτησε σε έλεγχο. Και τότε η ΕΛ.ΑΣ. έβγαλε ένα δελτίο Τύπου που τα ψέμματα ήταν περισσότερα από τις λέξεις του. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, ο αστυνομικός πυροβόλησε από πίσω το θύμα. Αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε ότι ο μπάτσος στάθηκε στη μέση του δρόμου με ανοιχτά τα πόδια (!) και πυροβόλησε. Μέσα στο φορτηγάκι βρισκόταν ο τρίχρονος γιος του θύματος, που ευτυχώς, δεν τραυματίστηκε. Ο 21χρονος οπωροπώλης δεν είχε άδεια οδήγησης, γι' αυτό και δε σταμάτησε. 

Πριν τη δολοφονία του Χριστόπουλου είχαν προηγηθεί και άλλες δολοφονίες «υπόπτων» που «δεν σταμάτησαν για έλεγχο». Αυτή του 26χρόνου Ηλία Μέξη στον Πειραιά τον Αύγουστο του 1998, του 17χρόνου Γιουγκοσλάβου μαθητή Μάρκο Μπουλάτοβιτς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 1998, του 18χρόνου Νικόλαου Λεωνίδη στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2000. Ενώ το Φεβρουάριο του 2000, στη Λούτσα, μπάτσος πυροβολεί αυτοκίνητο με τέσσερις νέους, γιατί «τους θεώρησε ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών» και μία σφαίρα άφησε παράλυτο το 18χρονο μαθητή Σωτήρη Κατσιώτη.

Ήταν η περίοδος που ξαναήρθε στην επικαιρότητα (μετά τη δολοφονία Καλτεζά το 1985) το ζήτημα της οπλοφορίας της αστυνομίας. Το ΠΑΣΟΚ, με υπουργό Δημοσίας Τάξης τον Φλωρίδη, ψηφίζει τον Ν. 3169/2003 (που τυπικά ισχύει μέχρι και σήμερα) και πανηγυρίζει γιατί, δήθεν, ο νέος Νόμος προέβλεπε περιορισμούς στη χρήση όπλων από την αστυνομία, συνεχή εκπαίδευση και εξέταση των αστυνομικών για τον έλεγχο της καταλληλότητάς τους να φέρουν όπλο. 

Στη πραγματικότητα όμως, η ψήφιση του Νόμου δεν άλλαξε τίποτα. Για την ΕΛΑΣ και τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες της, ο 3169/2003 είναι σαν να μην υπάρχει. Όπως δηλώνουν "συνδικαλιστές" της ΕΛΑΣ: "αν εφαρμοστεί κατά γράμμα τουλάχιστον το 50% της δύναμης των αστυνομικών  θα πρέπει να παραδώσει αμέσως το όπλο του στην Υπηρεσία του". Για την ΕΛΑΣ ο μόνος νόμος που ισχύει είναι η προτροπή του μπαμπά Μητσοτάκη στην αστυνομία: "το κράτος είστε εσείς". 

Μπορεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ και την αστυνομία για τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, και καλά κάνει, αλλά αμέσως μετά με την εκλογή του το 2015, ο πρώτος υπουργός ΠροΠο, Γιάννης Πανούσης, δήλωνε: «Δεν πιστεύω τα περί αφοπλισμού της Αστυνομίας. Είναι διαφορετικό να ξέρει ένας αστυνομικός πότε βγάζει το όπλο, που το στρέφει και γιατί το κάνει. Δεν έχει να κάνει με το να μην έχει όπλο ο αστυνομικός, πρέπει να έχει εκπαιδευτεί τι θα το κάνει αυτό το όπλο. Η προσωπική μου και επιστημονική άποψη είναι να έχει όπλο και στις διαδηλώσεις...". 

Στο ψαχνό

Άσχετα με το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπέκυψε πολύ γρήγορα στο "βαθύ κράτος" της ΕΛ.ΑΣ., είναι η "εφαρμογή του Νόμου για σωστή και συνεχή εκπαίδευση των αστυνομικών στη χρήση των όπλων" η απάντηση στις αστυνομικές δολοφονίες; Η απάντηση είναι όχι. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι είναι η "κακή ή ελλειπής εκπαίδευση" που οδηγεί τους μπάτσους να πυροβολούνε στο ψαχνό. Πυροβολούνε επειδή έχουν όπλο και το "επιχειρησιακό ελεύθερο" να το χρησιμοποιούν όπως και όποτε θέλουν. Σ' αυτό έχουν "εκπαιδευτεί" από την πρώτη μέρα που μπήκαν στην αστυνομία. Ακόμα και αν σκοτώνουν αθώα παιδιά ξέρουν ότι θα τους δικαιολογήσει και θα τους καλύψει όλος ο "μηχανισμός του κράτους". Στο Πέραμα πυροβόλησαν (τουλάχιστον) 36 φορές από κοντινή απόσταση εναντίον των τριών ανήλικων Ρομά που βρίσκονταν σε ακινητοποιημένο αυτοκίνητο. Σύμφωνα με το Νόμο, δεν θα έπρεπε να πυροβολήσουν καθόλου. Ακόμα και αν ήταν σε κίνηση το αυτοκίνητο θα έπρεπε να στοχεύουν στις ρόδες. Μόνο μία ρόδα πέτυχαν. Από κοντινή απόσταση. Πιστεύει κανείς ότι αυτό οφείλεται στο ότι δεν ξέρανε καλό σημάδι εξαιτίας της "κακής ή ελλειπής εκπαίδευσης"; Όχι. Είχαν, ξεκάθαρα, στόχο να σκοτώσουν τα τσιγγανόπουλα και γι' αυτό πυροβολούσαν προς το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Η κυβέρνηση τους είπε μπράβο (Γεωργιάδης), τους παρείχε ψυχική υποστήριξη (Θεωδορικάκος), τους "ξέπλυνε στα ΜΜΕ" χύνοντας ρατσιστικό δηλητήριο για τους Ρομά και στη συνέχεια έδωσε το μήνυμα στους δικαστές να αφεθούν ελεύθεροι και στους υπόλοιπους μπάτσους να μην φοβούνται να χρησιμοποιούν τα όπλα τους. Είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε και άλλους νεκρούς.

Αυτό το βιώνουν και οι οικογένειες και οι περιοικοί των μπάτσων. Οι μπάτσοι κουβαλάνε τα όπλα μαζί τους και εκτός υπηρεσίας, ακόμα και αν ο Νόμος το απαγορεύει. Η δικαιολογία που επικαλούνται είναι ότι: «σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο αστυνομικός θεωρείται ότι είναι 24 ώρες το 24ωρο σε υπηρεσία και γι' αυτό οπλοφορεί συνεχώς ώστε να επεμβαίνει όταν διαπράττεται παρουσία του -ακόμη κι όταν δεν βρίσκεται εν υπηρεσία- κάποιο αδίκημα ή έγκλημα». Όμως, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι μπάτσοι "επεμβαίνουν" και σκοτώνουν με το όπλο τους όταν το "έγκλημα που διαπράττεται παρουσία του" είναι είτε η θέληση των γυναικών τους να φύγουν από το σπίτι είτε κάποιος κάνει κάτι που τους «ενοχλεί».

Ενδεικτικά, τον Δεκέμβριο του 2017, στους Αγίους Αναργύρους, ένας μπάτσος πυροβόλησε και σκότωσε την σύζυγό του, την τρίχρονη κόρη του και τη πεθερά του. Τον Μάρτιο του 2020, στη Κηφισιά, ένας άλλος μπάτσος πήγε στο σούπερ μάρκετ, όπου εργαζόταν η πρώην σύζυγός του και, όταν εκείνη έκανε διάλειμμα με τη συνάδελφό της, τις σκότωσε. Τον Νοέμβριο του 2020, ένας άλλος μπάτσος σκότωσε γυναίκα στου Ρέντη. Είναι τραγικό να είσαι γυναίκα θύμα ενδοοικογενειακής βίας από άντρα μπάτσο και να πρέπει να το καταγγείλεις στην αστυνομία. Το Σεπτέμβρη του 2016, στην Καλλιθέα, ένας 33χρονος έχασε τη ζωή του όταν πυροβολήθηκε από 30χρονο αστυνομικό. Αιτία του καβγά, η δυνατή μουσική.

Μία μελέτη από τη Σχολή Υγείας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης και το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, τον Ιούνιο του 2018, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό Lancet, υποστήριξε ότι "η αστυνόμευση πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα δημόσιας Υγείας". Και έχει δίκιο. Στις ΗΠΑ, η αστυνομική βία έπαιξε ρόλο σε πάνω από 30.000 θανάτους από το 1980 έως το 2018.

Από τις ΗΠΑ έως στην Ελλάδα, η αστυνομία δολοφονεί. Η μόνη λύση είναι το τρίπτυχο του κινήματος Black Lives Matter: "αποχρηματοδότηση - αφοπλισμός - διάλυση".

Squid Game

 

Η νοτιοκορεάτικη σειρά «The Squid Game» («Το Παιχνίδι του Καλαμαριού») προκαλεί, από τον Σεπτέμβριο που ξεκίνησε η προβολή του στην πλατφόρμα Netflix, φρενίτιδα σε όλον τον πλανήτη. Έγινε μέσα σε λίγες βδομάδες η πιο πετυχημένη σειρά της πλατφόρμας με πάνω από 120 εκατομμύρια θεατές και Νο 1 στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με δισεκατομμύρια προβολές. Δεν υπάρχει εφημερίδα ή site, σε όλο τον κόσμο, που να μην προσπαθεί να αναλύσει γιατί αυτό το νοτιοκορεατικό δυστοπικό θρίλερ γνωρίζει τέτοια απήχηση (κυρίως) σε προηγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες.

 

Ο σκηνοθέτης και δημιουργός της σειράς, Hwang Dong-hyuk, περιγράφει: «Ήθελα να γράφω μια ιστορία, αλληγορία της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Κάτι που να απεικονίζει τον ακραίο ανταγωνισμό, τον ακραίο ανταγωνισμό της ζωής. Ήθελα όμως, να χρησιμοποιήσω ως χαρακτήρες ανθρώπους που όλοι έχουμε συναντήσει στην πραγματική ζωή. Τα παιχνίδια που διάλεξα είναι εξαιρετικά εύκολα και κατανοητά, ώστε ο τηλεθεατής να μπορεί να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες -από το να προσπαθεί να ερμηνεύσει τους κανόνες».

Δίχως αμφιβολία, η επιτυχία του «Squid Game» επιβεβαιώνει ότι η πλειοψηφία, σε όλο τον κόσμο, σχετίζεται με την απεικόνιση των δεινών του καπιταλισμού αλλά και ψάχνουν τρόπο (ατομικά ή συλλογικά, με ελπίδα ή με απελπισία) για να ξεφύγουν από αυτά.

Η υπόθεση της σειράς είναι λίγο - πολύ γνωστή. 456 άνθρωποι που είναι φτωχοί και υπερχρεωμένοι (εργαζόμενοι, νέοι που δεν μπορούν να βρουν δουλειά, μετανάστες, άτομα από το περιθώριο αλλά και από τη μεσαία τάξη) διαγωνίζονται, με δική τους ευθύνη και απόφαση (αν και αυτό, από το δεύτερο επεισόδιο, αποτελεί μια ψευδαίσθηση), σε παιδικά παιχνιδία με στόχο να μείνουν ζωντανοί. Όποια/ος δεν τα καταφέρνει, εκτελείται. Όσο οι παίκτες μειώνονται, τόσο το χρηματικό έπαθλο ανεβαίνει. Έτσι, γίνονται θύματα σε ένα, χωρίς οίκτο, σύστημα όπου η ανθρώπινη ζωή μοιάζει να μην έχει καμία αξία και το κινεί μια ομάδα βαθύπλουτων VIPs (οι λεγόμενες "διασημότητες") που στοιχηματίζουν στους παίκτες, φορώντας χρυσές μάσκες.  Οι παίκτες στην αρχή ξεκινούν μόνοι, κάνουν ομάδες για να αντιμετωπίσουν άλλες ομάδες, δημιουργούν φιλίες, ανταλλάζουν τις ιστορίες τους που τους έφεραν εκεί, προδίδουν και προδίδονται. Ο νικητής (και μοναδικός επιζών) θα κερδίσει ένα έπαθλο δισεκατομμυρίων γουόν.

Αν και δεν είναι πρώτη φορά που βλέπουμε μία ταινία ή σειρά της κατηγορίας «παιχνίδια θανάτου» (υπήρχε το γιαπωνέζικο «Battle Royale» ή η αμερικάνικη τριλογία «Hunger Games» κ.α.) η διαφορά εδώ δεν είναι η αναφορά - απειλή σε κάποιο μετα-αποκαλυπτικό κόσμο αλλά στο σήμερα. Η απειλή είναι το χρέος και περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από το να χρωστάς χρήματα σε κάποιον.

Η κατακόρυφη αύξηση της κοινωνικής ανισότητας μεταξύ πλούσιων και φτωχών, η παγίδα του χρέους και η δυσκολία τού να απελευθερωθεί κανείς από αυτή είναι ιδιαίτερα γνώριμη (και) στη κορεάτικη κοινωνία.

Η Ν. Κορέα είναι τρίτη στις υψηλότερες ετήσιες ώρες εργασίας και τρίτη στους θανάτους στον χώρο εργασίας. Πάνω από το 40% των εργαζομένων θεωρούνται «παράτυποι εργαζόμενοι» (μερικής απασχόλησης, προσωρινής εργασίας ή με σύμβαση εργασίας με ελάχιστες ή καθόλου παροχές). Πολλοί που φτάνουν τα 50 τους χρόνια απομακρύνονται από τη δουλειά τους και αντικαθίστανται από νεότερους υπαλλήλους. Η κερδοσκοπία στα ακίνητα οδήγησε σε στεγαστική κρίση και οι ιδιωτικοποιήσεις στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη διευρύνουν ακόμα περισσότερο τις ανισότητες και την ανάγκη για δανεισμό. Το χρέος των κορεάτικων νοικοκυριών είναι από το 100% του ΑΕΠ (το υψηλότερο στην Ασία). Ενώ ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων (οικογενειακά μαγαζιά) αποτελεί το ένα τέταρτο της αγοράς εργασίας, μόλις το 38% τέτοιων επιχειρήσεων επιβιώνουν τρία χρόνια. Όσοι είναι στα 30 τους έχουν μεγαλύτερο χρέος σε σχέση με το εισόδημά τους. Αρκετοί νέοι, γνωστοί ως η γενιά Σάμπος (η γενιά που εγκαταλείπει τον έρωτα, το γάμο και την απόκτηση παιδιών λόγω οικονομικών προβλημάτων), ζουν στην απελπισία που οδηγεί πολλούς να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Το ποσοστό αυτοκτονιών που είναι το υψηλότερο από τις αναπτυγμένες χώρες. Το ποσοστό φτώχειας των ηλικιωμένων είναι πάνω από 47% και πολλοί από τους ηλικιωμένους, που ως εργαζόμενοι βοήθησαν τη Νότια Κορέα να εξελιχθεί από πάμφτωχη χώρα σε οικονομική υπερδύναμη, δεν μπορούν να συντηρηθούν μετά τη συνταξιοδότηση.

 

Για να καταλάβουμε τα παραπάνω, στη σειρά, οι παιδικοί φίλοι Gi-hun (ο οποίος συμμετείχε στην περίφημη απεργία των 77 ημερών ενάντια στο κλείσιμο της αυτοκινητοβιομηχανίας SsangYong, «αυτοί κατέστρεψαν την εταιρεία με τις αποφάσεις τους και απέδωσαν σε εμάς την αποτυχία», έχει δυο χρεοκωπίες από ένα εστιατόριο και μία καντίνα, έχει πάρει διαζύγιο, απομυζεί τη μάνα του και δεν έχει χρήματα ούτε για τις βασικές ανάγκες της κόρης του) και Sang-woo (ένας αριστούχος απόφοιτος πανεπιστημίου, "υπόδειγμα" της μεσαίας τάξης που χρεοκόπησε ρισκάροντας στο χρηματιστήριο και σε κερδοσκοπικές επενδύσεις τα κεφάλαια των πελατών του) έχουν και οι δύο μητέρες που έχουν ξεπεράσει την ηλικία συνταξιοδότησης, αλλά πρέπει να δουλεύουν ασταμάτητα για να επιβιώσουν.

Είναι όμως, αυτό το μέλλον του πλανήτη; Όχι. Η σκηνή με τον άστεγο στο τέλος του τελευταίου επεισοδίου μας δείχνει ότι "ο κόσμος νοιάζεται". Στις 20 Οκτωβρίου, εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλη τη Νότια Κορέα πραγματοποίησαν γενική απεργία για εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Κατάργηση της «παράτυπης εργασίας», επέκταση της προστασίας της εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους, να δοθεί στους εργαζόμενους εξουσία στις αποφάσεις οικονομικής αναδιάρθρωσης σε περιόδους κρίσης, εθνικοποίηση βασικών κλάδων και κοινωνικοποίηση βασικών υπηρεσιών, όπως η εκπαίδευση και η στέγαση. Οι διαδηλώσεις που οργανώθηκαν από εργάτες δέχθηκαν άγρια ​​επίθεση από την αστυνομία που προσπάθησε να καταστείλει τον αγώνα των εργαζομένων. Δεν τα κατάφερε. Η Κορεατική Συνομοσπονδία Συνδικάτων (KCTU) οργανώνει εθνική κινητοποίηση τον Ιανουάριο του 2022.

Σ' αυτούς τους αγώνες βρίσκεται η ελπίδα.