Dark Dark Dark - Who Needs Who

1. Who Needs Who


2. Tell Me

3. Last Time I Saw Joe

4. Patsy Cline

5. Without You

6. How It Went Down

7. It’s A Secret

8. Hear Me

9. Meet In The Dark

10. The Great Mistake

Daphni - JIAOLONG

1. Yes, I Know (4:27)


2. Cos-Ber-Zam – Ne Noya (Daphni Mix) (5:36)

3. Ye Ye (6:05)

4. Light (5:20)

5. Pairs (5:40)

6. Ahora (5:46)

7. Jiao (4:36)

8. Springs (4:21)

9. Long (6:02)

Grizzly Bear - Shields

1. Sleeping Ute (4:26)


2. Speak in Rounds (4:24)

3. Adelma (1:02)

4. Yet Again (5:18)

5. The Hunt (3:44)

6. A Simple Answer (6:00)

7. What’s Wrong (5:44)

8. gun-shy (4:30)

9. Half Gate (5:30)

10. Sun in Your Eyes (7:08)

The Vaccines – The Vaccines Come of Age

No Hope


I Always Knew

Teenage Icon

All In Vain

Ghost Town

Aftershave Ocean

Weirdo

Bad Mood

Change Of Heart pt.2.

I Wish I Was A Girl

Lonely World

Chromatics – Kill for Love

01 Into the Black


02 Kill for Love

03 Back From the Grave

04 The Page

05 Lady

06 These Streets Will Never Look the Same

07 Broken Mirrors

08 Candy

09 The Eleventh Hour

10 Running From the Sun

11 Dust to Dust

12 Birds of Paradise

13 A Matter of Time

14 At Your Door

15 There's a Light Out on the Horizon

16 The River

Μουσική και Φασισμός...

Μερική αναδημοσίευση του καλύτερου κειμένου για το θέμα από τον Αντώνη Ξαγά που πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος #78 του περιοδικού ΣΟΝΙΚ.

1. Είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ καλλιτεχνικής έκφρασης και πολιτικής προπαγάνδας.

2. Οι διαχωρισμοί στη μουσική είναι μορφολογικές και μεθοδολογικές κατασκευές, κατά συνέπεια "φασιστικό" είδος μουσικής δεν υπάρχει αλλά δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε ότι κάποια είδη μουσικής αποτελούν ένα λίαν φιλικό περιβάλλον επώασης για μια ποικιλία εύοσμων "ανθών". Δεν είναι τυχαίο ότι είδη όπως το black (ιδίως στην ...βλακ εκδοχή του) μέταλ ή το industrial ή το πανκ ή το gothic ή ακόμη και η φαινομενικά αθώα neofolk, έλκονται από το φασισμό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν συναντάς φασίστες στην pop ή στην (εκφυλισμένη κατά τους ναζί) τζαζ. Υπάρχουν συγκεκριμένοι ιστορικοί και κοινωνικοί λόγοι οι οποίοι δικαιολογούν αυτές τις κατανομές.

3. Δύο ρεύματα της τέχνης συνέβαλαν, τροφοδότησαν και τροφοδοτήθηκαν γενναία από το φασισμό. Ο ρομαντισμός και ο μοντερνισμός.

4. Ο ρομαντισμός πρόκειται για μια συναισθηματική αν-ορθολογική προσέγγιση, μια λατρευτική εξιδανικευμένη νοσταλγία μιας κάποιας φαντασιακής Χρυσής Εποχής (σε σαφή πάντα αντιδιαστολή με ένα παρακμάζον παρόν), μια "επιστροφή στις ρίζες" με μυθοποίηση του έθνους και της φυλής και μια λαχτάρα της επανένωσης τού ανθρώπου με τη φύση και τη χαμένη αρμονία (βλέπε π.χ. τις εικαστικά πρωτοποριακές ταινίες της Leni Riefenstahl, τις βουκολικές φαντασιώσεις τύπου "Blut und Boden", σπέρμα της σύγχρονης ιδιάζουσας τερατογένεσης που λέγεται "οικοφασισμός"). Ο οποίος μύθος βέβαια, εκ της φύσεως του, είναι ανοιχτός σε κάθε είδους ερμηνείες, ακόμη και ακροβασίες. Ο αρχέτυπος εκφραστής αυτού του πνεύματος στη μουσική υπήρξε ο Richard Wagner. Ποτέ άλλοτε δεν εκφράστηκε με μεγαλύτερη αισθητική δύναμη ο τραγικός ηρωισμός, η μυθική μεγαλομανία αλλά και η αποθέωση των ερειπίων (ή της ..."ερειπιολαγνείας") και της πτώσης απ' ότι στις όπερές του. Είναι πασίγνωστη η ιστορία της εκμετάλλευσης της μουσικής του από το χιτλερικό καθεστώς. Ο ίδιος ο Wagner ασφαλώς και δεν υπήρξε φασίστας (ήταν βέβαια ένας φλογερός αντισημίτης). Η συμβολή του όμως στην ιστορική εξέλιξη, έστω και ως ακούσιου προδρόμου, δεν μπορεί να αγνοηθεί.

5. Για να έρθουμε και σε πιο οικεία, σύγχρονα ακούσματα, το μοτίβο του ακραίου ρομαντισμού και της παράδοσης η οποία προβάλει (αλλά και επιβάλλεται) ως φορέας αιώνιας αλήθειας θα το συναντήσουμε σε διάφορα είδη. Μυστικισμός, παγανισμός, τέρατα, δικέρατοι, τρισκέρατοι, πολεμιστές με σπαθιά, απάτητα δάση, γαλακτερές παρθένες, μαζί με τη χρήση των εκάστοτε τοπικών μυθολογιών και νεκρών γλωσσικών ιδιωμάτων χαρακτηρίζουν για παράδειγμα διάφορες εκφάνσεις της μεταλλικής μουσικής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει η χρήση του Μύθου στα πλαίσια της λεγόμενης αποκαλυπτικής folk (με τα martial παρακλάδια της), όπου στη συνταγή προστίθεται ενίοτε μια διεστραμμένη ευρωπαϊκή ιδεολογία και μια σχεδόν μυστικιστική λατρεία του θανάτου. Μια ιδεολογία που αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως πολεμικό προμαχώνα απέναντι στην πολιτισμική εισβολή από την Ανατολή (στην οποία κατατάσσεται και η Ρωσία ώστε να δικαιολογηθούν τα εκεί "κατορθώματα" των SS) αλλά και από τη ...Δύση (κατά των ΗΠΑ, της πολυ-πολιτισμικότητας και του καπιταλισμού). Η επωδός "Europe is dead" και παρεμφερείς μελοδραματικές κορώνες είναι κοινός τόπος για πολλά neo-folk σχήματα.

6. Το σφαγείο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου που ακολούθησε, όχι μόνο εξοικείωσε τον κόσμο με τη χρήση της μαζικής βίας, αλλά την φετιχοποίησε ως κινητήρια δύναμη αλλαγής της ιστορίας. Η ριζοσπαστικοποίηση τόσο της πολιτικής όσο και της τέχνης (βλ. την ανάδυση δυναμικών κινημάτων αμφισβήτησης όπως ο ντανταϊσμός και ο φουτουρισμός) γεννήθηκε ουσιαστικά στα χαρακώματα του Βερντέν. Μέσα σε αυτό το ταραγμένο κλίμα ο φασισμός εμφανίστηκε ως ευαγγελιστής μιας νέας κοινωνίας κι ενός νέου ανθρώπου, υμνώντας συγχρόνως τη σφριγηλή ενεργητική δράση και αναγορεύοντας τη νεότητα σε λατρευτικό αυτοσκοπό. Μια γοητευτική προοπτική η οποία κατόρθωσε τότε να παγιδεύσει ανθρώπους φωτισμένους όπως ο μεγάλος ποιητής Ezra Pound κι ο φιλόσοφος Martin Heidegger, αλλά και να αποκτήσει οπαδούς ακόμη και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία. Ειδικά οι Ιταλοί φουτουριστές, με αιχμή τον περίφημο Filippo Marinetti, γοητεύτηκαν σφόδρα από αυτό τον τεχνολογικό ακτιβισμό του φασισμού. "Μια μηχανή αυτοκινήτου που βρυχάται είναι ομορφότερη από την Νίκη της Σαμοθράκης" έγραφε το 1909 στο μανιφέστο του. Ο συνθέτης Luigi Russolo με το εγχειρίδιο "The Art of Noises" ουσιαστικά υπέγραψε την ληξιαρχική πράξη γέννησης της μουσικής industrial. Λίγο αργότερα θα έπαιρνε το λόγο η μηχανική βία των μετώπων. Ο άμεσος συνδετικός ιστός με μεταγενέστερα είδη όπως το industrial και το black metal, μουσικές κατά βάση έντονα σωματικές, γεμάτες τεστοστερόνη και ανδροπρεπείς (η γυναικεία παρουσία είναι ιδιαίτερη ισχνή και διακοσμητική όταν υπάρχει), μηχανικές, πολεμοχαρείς, θορυβώδεις, εμβατηριακές, και πάνω απ' όλα ηχητικά ολοκληρωτικές είναι νομίζω κάτι παραπάνω από εμφανής.

7. Ένα άλλο είδος είναι και το πανκ, ένα εξίσου πολυσύνθετο (και αντιφατικό) φαινόμενο. Σε αντίθεση με τα προαναφερθέντα είδη, το πανκ υπήρξε επιπλέον ένα κίνημα με ιδιαίτερα λαϊκή (ακόμη και λούμπεν) απήχηση. Γεγονός που θα οδηγήσει ένα μέρος του να φλερτάρει πολύ έντονα με το φασισμό. Οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής, η καλπάζουσα ανεργία, η γκρίζα και υποβαθμισμένη ζωή στις εργατικές συνοικίες ήταν το καλύτερο λίπασμα για την εκδήλωση μιας σαρωτικής νεανικής οργής, ενίοτε με μηδενιστικές ισοπεδωτικές διαστάσεις. Κι από τον "αγανακτισμένο" μηδενισμό έως το φασισμό είναι "μισό τσιγάρο" δρόμος. Ταυτόχρονα υπήρξε κι ένα βαθιά συντηρητικό κίνημα, καθώς μουσικά διατύπωνε ένα αίτημα επιστροφής στο αγνό, ανόθευτο από την "κουλτούρα" της progressive ιντελιγκέντσιας rock'n'roll των 50s. Η συντηρητικότητά του αυτή εκδηλώθηκε σαφέστερα από τη στιγμή που ανήσυχοι πανκ μουσικοί άρχισαν να την ψάχνουν και να ανοίγονται σε άλλους ήχους (αυτό που συλλογικά έχουμε βαφτίσει post-punk), προκαλώντας έτσι τη νόθευση του "γνήσιου" πανκ. Και έτσι, εξ αντιδράσεως, γεννηθήτω Oi!.

8. Το οi! αποδείχθηκε ένα ιδανικό ενυδρείο για την αλιεία οπαδών διαφόρων ακραίες τάσεων, με το Εθνικό Μέτωπο (National Front) να κάνει όλο και πιο έντονη την παρουσία του στις συναυλίες οι οποίες όλο και συχνότερα τελείωναν μέσα σε κρεσέντο βίας (βλ. Screwdriver). Η κατάσταση μάλιστα θα εκτραχυνθεί τόσο ώστε οι Dead Kennedys να αναγκαστούν να τα πουν στην πιο ωμή και απλή γλώσσα, τόσο απλή ώστε να γίνει κατανοητή και από τον κατώτερης βαθμίδας εγκέφαλο: "Nazi punks fuck off". Μέχρι και σήμερα το πανκ και το hardcore αποτελούν αγαπημένους μουσικούς τρόπους έκφρασης των νεοναζιστικών συγκροτημάτων...

Ride - Going Blank Again: 20th Anniversary Edition

1. Leave Them All Behind
2. Twisterella
3. Not Fazed
4. Chrome Waves
5. Mouse Trap
6. Time of Her Time
7. Cool Your Boots
8. Making Judy Smile
9. Time Machine
10. OX4
11. Going Blank Again
12. Howard Hughes
13. Stampede
14. Grasshopper

Bloc Party – Four

Tracklist:
01 – So He Begins To Lie
02 – 3×3
03 – Octopus
04 – Real Talk
05 – Kettling
06 – Day Four
07 – Coliseum
08 – V.A.L.I.S
09 – Team A
10 – Truth
11 – The Healing
12 – We Are Not Good People
13 – Mean (Bonus Track)
14 – Leaf Skeleton (Bonus Track)

David Bowie’s Ziggy Stardust 40th Anniversary Reissue

Tracklist:

01 – Five Years
02 – Soul Love
03 – Moonage Daydream
04 – Starman
05 – It Ain’t Easy
06 – Lady Stardust
07 – Star
08 – Hang On To Yourself
09 – Ziggy Stardust
10 – Suffragette City
11 – Rock ‘N’ Roll Suicide